Op basis van wat we weten


Hoewel ze niet getrouwd waren of kinderen hadden werden Henk en Ingrid in de buurt toch door iedereen pa en ma Ten Aaier genoemd. Misschien moet ik ‘iedereen’ hier nuanceren, want alleen een soort mensen deed dat. De woordgroep ‘soort mensen’ wil ik overigens even toelichten. Bedoeld wordt namelijk zowel de soort als het soort en zowel de mens als het mens. Vier categorieën dus, met in ons geval wel wat (niet nader te benoemen) overlap.

Henks droom was het ‘Working Class Hero’ van John Lennon op zijn arm te laten tatoeëren, maar door zijn vrijetijdsbesteding was de kans altijd groot dat hij een deel van zijn arm kwijt zou raken en een halve songtekst op zijn arm vond hij heiligschennis. Een droom van Ingrid was het ooit in een droom van Henk voor te komen.

Als Henk niet aan het lanterfanten was, was hij aan het rentenieren. Hij had het goed voor elkaar. Hij had een mooi huis met een mooie tuin. Ingrid woonde daar ook en omdat zijn huis en zijn tuin zo mooi waren nam Henk dat voor lief.

Ooit had Henk een alomvattend systeem bedacht, ontworpen. Een systeem dat alle denkbare toetsingen had doorstaan. Tot Henks frustratie werd zijn systeem na verkoop alleen nog maar gebruikt voor modellenwerk. En daarom vond Henk de wereld zijn drollen nog niet waardig.

Maar goed, Henk was wel jankend rijk geworden van zijn inspanningen en tot vanochtend ging alles zijn gangetje. Tot vanochtend, want ineens was er iets veranderd in de straat. Gisteren hadden alle huizen in Henks straat, in Henks wijk, dezelfde huiskleur, maar bij het gordijnen openen vandaag was het huis van de nieuwe overburen ineens wit.

Henk ging verhaal halen. Hij belde aan. De deur ging open.
“Dag, ik ben Henk van de overkant.”
“Alonso Quijano is de naam.”
“Kie-wat?”
“Zeg maar Don Quijote. En Quichot mag je trouwens ook wel zeggen.”

Henk draaide zich om en liep naar huis.
Hij zag de bui al hangen en had geen zin om over windenergie te praten. Windkrachtsystemen vond hij inefficiënt, primitief en minderwaardig.

Toen Henk thuiskwam was Ingrid juist paella aan het kapotmaken.
“Eten we geen paella vanavond?” vroeg Henk.
“Nee, inderdaad,” zei Ingrid.
“Bah, gisteren aten we ook al geen paella.”

De krant op de koffietafel zag er veelbelovend uit en lonkte naar Henk. Hij las dat de definitie van een fout wordt bepaald door het aantal makers ervan. Elke dag las hij dat. Uiteindelijk maakt het niet uit of je een secondewijzer of een urenwijzer bent; de dag duurt even lang.

Ondertussen warmde de aarde op en neer.