Geluk is een meteoroloog met weerhaken

“Nou snap ik waarom ze het ‘wij-schijt’ noemen,” zei de mollige, roodharige politica. “Omdat ik een spraakgebrek heb en er iets mis is met mijn oren.”
Haar stelling had in ieder geval verloren. En het was nog wel zo’n mooie gedachte.

Ze wilde namelijk eens en voor altijd breken met het oer-Hollandse putten dempen als het kalf verdronken is. Niet het gevolg wegpoetsen, maar de oorzaak aanpakken!
En dat betekent natuurlijk: kalfjes leren zwemmen.

Het probleem is echter – en daar kwam men al snel achter – dat die verrekte kutbeesten geen enkele aanleg hebben om een beetje fatsoenlijk in water te bewegen en er daarnaast ook totaal geen zin in hebben. Bovendien zijn ze lui.

Het had zo’n mooi en nuttig project kunnen zijn. Veel vrijwilligers hadden er ook tijd, moeite, energie en wat dies meer zij ingestoken. Maar de subjecten zelf, de kalveren dus, lieten het mooi afweten. Tot hen wilde het maar niet doordringen dat het hier om een serieuze aangelegenheid ging. Beetje spetteren en pissen in het zwembad – waar het uur daarna weer bejaarden in moesten dobberen! – daar bleef het bij.

Sponsorgelden werden ingetrokken en Kladderadatsch et cetera…

Zo zie je maar weer: goede bedoelingen zijn net als onverzadigde oliën. Als je ze gaat bewerken, kunnen er transvetten ontstaan. En die zijn natuurlijk bijzonder slecht voor de volksgezondheid.

Een uitweg zou misschien nog zijn om een landelijk puttenverbod op te leggen. Maar hoeveel putminnende verenigingen zouden er dan in Nederland hun bestaansrecht verliezen?

“Ik ga maar eens een brief schrijven naar de koning van Marokko. Misschien dat die wat weet,” sprak de politica. Ze zag er anders uit. Ze had haar haren geblondeerd.