Vanochtend morste ik wat verrijkt uranium.
En begin nou niet meteen over HACCP te zeuren, want ik weet het, ik weet het. Je moet inderdaad altijd het protocol volgen en een veiligheidsbril op en een labjas aan en altijd eerst de druk en de temperatuur controleren en dan pas de gascentrifuge aanzetten…
Maar ik heb eigenlijk een vrije dag vandaag, dus zo erg is het ook weer niet dat ik tijdens mijn geheel belangeloze werkzaamheden een stapje oversla! (Bovendien ben ik goed verzekerd, dus wat kan er nou werkelijk gebeuren?)
Men moet het positieve ervan zien. Zo’n knoeivoorvalletje levert een anarchist als ik weer een leuke bijkomstigheid op waar Hermann Rorschach een stijve van zou krijgen – om ’m maar bij zijn volledige naam te noemen.
Het gemorste lijkt heel grappig vaak ergens op en ik maak er dan ook geregeld een foto van. Zo ben ik me ‘serendipitair kunstenaar’ gaan noemen. Ik heb inmiddels al een verdomd uitgebreide collectie met kiekjes. Mooi gecategoriseerd, natuurlijk! Veel foto’s van uraniumvlekken die op banjo’s lijken, heb ik. En er zijn er bijvoorbeeld die op Zwitserse kaas lijken of op douchegordijnen. Maar veruit de meeste – zoals die van vanochtend (zie foto) – lijken op peren.
Peren kunnen de raarste vormen hebben.
Geestig, puntig!
Toffe peren hebben inderdaad rare vormen.