Buiten is het koud
En de verf bladert van mijn muren
Buiten rookt een man
in een lange jas, grijze hoed, een sigaret.
Nu dempt het licht
en ik vraag me af wat ik doe ik een kamer als deze
Er wordt geklopt op de deur
en heel even dacht ik dat ik je herinnerde
Dus nu ben ik alleen
Nu kan ik voor mezelf denken
Over kleine dingen
en ‘issues’
en dingen die ik gewoon niet begrijp
Zoals een witte leugen die nacht
of een lichte tik op tijden
Ik denk niet dat het iets voor jou betekende
Dus ik doe de deur open
Het is de ‘vriend’ die ik achterliet in de gang
“Ga alsjeblieft zitten”
Een kaars projecteerde een schaduw op een muur nabij het bed
Je weet dat ik het haat om te vragen
maar, zijn ‘vrienden’ elektrisch?
De mijne is kapot gegaan
en nu heb ik niemand meer om van te houden
Dus ik zoek je redenen uit
voor de telefoontjes en de glimlachen
En het doet pijn
En ik ben eenzaam
En ik zou het nooit hebben moeten proberen
En ik miste je vannacht
Dus is het tijd om te gaan
Weet je, dit betekent alles voor mij.
Beter gezegd, analoge vrienden.
Om even te reageren op je vraag die je haat te stellen of vrienden elektrisch zijn: dat is natuurlijk geen regel. Er bestaan ook onelektrische vrienden.