“Zo! Dat duurde lang,” zei Pelle.
“Wat je zegt, Pelle. Dat duurde bijna twee maanden.” Rick hield een zakje in zijn hand met daarin een kilo tuberculose.
“Twee maanden alweer? Dat meen je niet!”
“Jawel, ons laatste avontuur is gepubliceerd op 7 maart 2009. Inmiddels is het alweer 29 mei.” Rick bracht het met zoveel zelfvertrouwen dat Pelle wel beter wist dan hem niet te geloven. Zo lang had hij nog nooit in een rij gestaan. Als een auteur de continuïteit niet kan waarborgen, krijg je te maken met dit soort taferelen. Pelle had een aantal jaren eerder al een schrijver gehad. Hij speelde toen een bijrol in een of andere klucht over een koe en een zwangere boerin die door zeven Marokkanen werd groepsverkracht. Het beloofde een goed verhaal te worden. Maar na hoofdstuk 3 werd de schrijver alsmaar slordiger en lakser totdat hij uiteindelijk het hele verhaal maar in de prullenmand had geflikkerd. Pelle probeerde nog om de andere hoofdpersonen te mobiliseren teneinde in een gezamenlijk front de auteur voor de rechter te slepen om hem zodoende te dwingen het verhaal af te maken. De Marokkanen hadden daar echter geen oren naar. Ze konden nu immers ongegeneerd verder gaan met verkrachten zonder dat het bij deze of gene lezer tot verdere negatieve beeldvorming van de gemiddelde Marokkaan zou leiden. En dat was volgens die Marokkanen maar mooi meegenomen.
Rick had een paar lijntjes tuberculose op een spiegeltje gelegd en hield in zijn hand een opgerold briefje van 21. “Zonder neusgaten wordt dat nog lastig snuiven, ” zei hij.
Ze hadden lol, die twee.
Pelle is de zoon van Hennie Huisman. Met zo’n achtergrond kun je werkelijk alles bereiken wat je maar wilt.
Heeft Pelle niet ook ooit auditie gedaan voor de cyclus “Suske en Wiske”?
Het is jammer voor de makers. Met Pelle was het een hit geweest.