Laat ik beginnen met zeggen dat al het leed van de wereld mij spijt en dat ik er niks aan kan doen. Dit komt recht uit mijn hart.
Medemensen van mij hebben fouten gemaakt. Dat geef ik grif toe. Er zijn bij deze fouten afspraken gemaakt die nog steeds voortduren. Daar kan niemand wat aan veranderen. Dat is nou eenmaal zo. Zo verdienen vrouwen minder dan mannen (voor hetzelfde werk), maar dat is zo gegroeid, dat is de cultuur en het is flauw om daar steeds maar weer over te beginnen. We kunnen het maar beter accepteren.
Het is bijvoorbeeld ook niet echt tof dat er in de meest recente wereldoorlog zo veel Joden uit Nederland zijn afgevoerd. Maar aan de andere kant hadden die Joden in die tijd ook wel eens op het idee kunnen komen om gewoon eens langs de bedrijfsarts te gaan. Deze dokter had dan bij gebrek aan kennis – want zo werken artsen nou eenmaal – de diagnose gesteld dat er sprake was van een conflict en iedere kantonrechter had dan met een hamerslagje de relatie met de Duitsers ontbonden. De betreffende Jood had dan met een paar jaar salaris op zak fijn tripjes kunnen maken.
Mooi systeem hebben we hier in Nederland. Het moet alleen nog gepolijst worden. Onze topmanagers en politici geven het goede voorbeeld. Het moet alleen nog doordringen tot de lagere regionen.
Wordt u binnenkort aangehouden door een politieagent wegens te hard rijden, dan moet u gewoon zeggen “sorry, meneer de politieman, ik baal er echt van dat ik te hard gereden heb”.
Het zou vreemd en on-Nederlands zijn als u daarna nog een boete krijgt.